Zalim kimlerdir
Değerli Hocam ;ben kendi çalışmam ve birikimimle bir işyeri açtım.Başka yerlerde iş bulamayan yakınlarıma iş vererek geçinmelerini sağlamış oldum. Ayrıca onların önceden oluşmuş devlete ait borçlarını da ödedim.Ayrıca yiyecek nafakalarına da yıllarca katkı yaptım.Bu süre içinde ben hep maddi olarak eksildim normal olarak... Onlarsa bir düğün ve dört dörtlük bide ev yaptılar kendilerine..Şimdi söyledikleri şu.:Çalışarak kendileri yapmışlar herşeyi.Başka yerde çalışsaymışda yine yapabilirmiş.yani senin verdiğin işten sayesinde değil diyolar.Ödediğim borçları için ise ne teşekkür ne helallik ,ağızlarına bile almıyorlar.İşyerimde çalışarak öğrendiği meslekle kendi işini kurup ayrıldıktan sonra bana hep mesafeli daha sonrada saygısız ve efelenme tarzındadavranmaya başladılar.ilkokul mezunu adam benim gibi tahsilli ve görmüş birini alçakgönüllü birini onları kıskanmamla itham ediyor,çok kereler önüne sofra getirip eline kahvesini verdiğim benden on-onbeş yaş küçük.........qwq.NEhallere düşüp kimlerle muhatap oluyorum Allahım diyorum..İSTEĞİM SADECE SAYGI VE VEFA GÖRMEKTİ..Aynısını sonra bi başkasına da yaptılar.Bi daha bunlar ve bu gibilerle karşılaşmamak için neyapayım nasıl dua edeyim .ONLARI ALLHa havale ettim. Ahirette hesaplaşıcazz..
Sevgili kardeşim;
Mesajınızın başlığı “zalim kimlerdir” ama, siz daha çok saygısızlık, vefasızlık, kadir-kıymet bilmeme, nankörlük… gibi kötü huylardan yakınmışsınız. Haklısınız; günümüzde maalesef saygı-sevgi, hatır, tevazu, teşekkür, helallik, vefa gibi güzel hasletler, tamamen yok olmasa da, artık ender görülür hale geldi. Olsun; her şeye rağmen biz gene de iyilik yapmaktan, iyi davrankaktan vaz geçmemeliyiz.
Bir kelâm-ı kibarda ne denilmiş: “Küllü inâin yendahu bimâ fîhi: Her kap, dışarıya içindekini sızdırır”. Kötü karakterli insanlardan iyi muamele bekleyemezsin. Herkes cibilliyetinin gereğini yapar ve yapacak. Akrep misâli…
Fakat unutmayalım; “Eden kendine eder” demiş ecdadımız... İyilik de etsen kendine, kötülük de etsen kendine edersin.
Rabbimiz (c.c.) Kur’an-ı Kerim’de, “İyiliğin karşılığı, yalnız iyilik değil midir?” [Rahmân suresi, 60] buyuruyor. Elbette ki iyiliğin karşılığı ancak iyilik olmalıdır. Ama tersi de olsa, biz gene iyilik etmeyi tercih edelim. Karşılığını da Mevlâmız’dan bekleyelim. Atalarımız ne demiş; “İyilik yap denize at, balık bilmezse Hâlık (Teala: Yüce Yaratan) bilir”.
…Ve kime yaparsan yap, ama yaptığın iyilikleri hiçbir zaman başa kakıp Allah indinde boşa çıkartmamaya gayret et. Bu noktada Cenab-ı Hak biz kullarını uyararak buyuruyor ki:
“Ey iman edenler! Allah'a ve ahiret gününe inanmadığı halde malını gösteriş için harcayan kimse gibi, başa kakmak ve incitmek suretiyle, yaptığınız hayırlarınızı boşa çıkarmayın. Böylesinin durumu, üzerinde biraz toprak bulunan düz kayaya benzer ki, sağanak bir yağmur isabet etmiş de onu çıplak pürüzsüz kaya haline getirivermiştir. Bunlar kazandıklarından hiçbir şeye sahip olamazlar…” [Bakara suresi, 264]
***
Rasûlullah Efendimiz (s.a.v.) ne buyurmuş: “İnsanlara teşekkür etmeyen, Allah'a da şükretmez.” [Ebu Dâvud, Sünen, Edeb 12] Bırak, nankörlük yapanları kendi hallerine… Oyalanıp dursunlar oyuncaklarıyla…
Evet, yapılan iyiliğe teşekker etmek çok güzel bir haslettir, mü’mine yakışan da budur. Lakin iyilikte bulunan mü’mine yakışan da, muhataplarından teşekkür dahil, hiçbir karşılık beklememektir. Bunu da unutma.
Ayrıca madem ki Allah’a havale etmişsin, dert-tasa edecek, üzülüp kederlenecek bir durum olmaması gerekir artık, öyle değil mi? “Ne hallere düşüp kimlerle muhatap oluyorum Allahım diyorum..” gibi serzenişlere gerek var mı? Yok elbette... Yaptıklarının karşılığını Allah’tan bekle. O zaman ruhen nasıl ferahladığını-rahatladığını, huzur ve sükûna kavuşup mutlu olduğunu görürsün...
***
Dilirsen şimdi de biraz senin tutum ve tavrın üzerinde duralım. Nasıl hareket etmen gerektiğine bir bakalım.
Bir defa şunu unutma; kulağına küpe, kalbine nakşet:
Attığın adımlarda, yaptığın işlerde, ettiğin iyiliklerde niyetin-hedefin Allah rızası dışında (karşılığını öyle ya da böyle/bişekilde kullardan beklemek) olursa; işte böyle hayâl kırıklıklarına düşersin. Fakat her şeyi Allah için yapar, karşılığını da O’ndan beklersen, hiçbir zaman sükût-i hayâle uğramazsın. O, âdil-i mutlaktır. O, merhametlilerin en merhametlisi, cömertlerin en cömertidir. Yaptıklarının mükâfatını hiç eksiksiz, hatta hep fazlasıyla verir.
Hayıflanmana hiç gerek yok. Herkes karakterinin icabını yapar, yaptıklarının ceza ya da mükâfatını mutlaka görür. Ama bu dünyada, ama öbür âlemde… Bunda kimsenin bir kuşkusu olmaması gerekir. Bizim yapmamız gereken, olmamız icap eden durum bu.
Bakınız Cenab-ı Mevla-yi zû’l-Celâl ve’l-Kemâl hazreteleri, hakiki mü’minlerin vasıflarını/karakterini anlattığı bir ayet-i kerimede, onların, iyilik yaptıkları kimselere;
“Size sırf Allah rızası için yemek yediriyoruz; sizden ne bir karşılık, ne de bir teşekkür bekliyoruz” [İnsan suresi, 9] dediklerini beyan ediyor. Yani bir bakıma, bizlerin böyle olmamız, böyle davranmamız gerektiğini hatırlatıyor.
Hasılı; yaptığımız iyilikleri ne başkaları görsünler-duysunlar-bilsinler için, ne de karşı taraftan bir mukabele, saygı-vefa görmek, teşekkür beklemek için yapmalıyız… Bunların hiçbiri için olmamalı. Gayemiz; sırf Allah’ın rızası olmalı, O’nun hoşnutluğundan başka bir şey düşünmemeliyiz. Böyle olursa ancak ahirette o yaptıklarımızın karşılığını görürüz. Yoksa âmiyane tabirle, “avcumuzu yalar, havamızı alır, boşa kürek çekmiş oluruz”!
Tabii bununla birlikte elbette ki mahkeme-i kübrada haklı olan herkes karşı taraftan hakkını alacak. Boynuzsuz koyun bile boynuzludan gördüğü eziyetin-işkencenin-zulmün karşılığını alacak. Bunda kuşkumuz olmadığına göre, sabretmekte niye zorlanalım ki… Öyle değil mi? Gelip geçici bir hayat için ebedi ve sermedi hayatımıza zarar vermemeliyiz. Unutmayalım; aslolan öbür âlemdir, sürekli olup sonu olmayan hayat orasıdır.
zâlim, helallık, nankör, vefa, vefasız, saygısız, kadir kıymet bilmez, teşekkür, karşılık, başa kakmak, incitmek,